Παράδοξο;

Κάνοντας πράξη την αυτοοργάνωση, κάνοντας πράξη τις συλλογικές σχέσεις, κάνοντας πράξη την κατάργηση της εξουσίας των λίγων, προωθώντας την συνεργασία των πολλών.

Όλα τα παραπάνω μια αλυσίδα που άλλοτε σπάει και άλλοτε γίνεται πιο στιβαρή από ποτέ.

Το αποτέλεσμα της αυτοοργάνωσης είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, το αποτέλεσμα των ανθρωπίνων σχέσεων, η προσωπική σχέση με τον εαυτό μας.

Όλα αυτά για την συνεργασία των πολλών αλλά κυρίως για την άνοιξη μέσα μας.

Τι πιό απλή και ουσιώδης δουλειά για έναν άνθρωπο της αλλαγής, της ματαιότητας αλλά και της ελπίδας; Ξέρω, είναι φοβερό, γιατί σέρνει από πίσω την φίμωση του ανθρώπινου συναισθήματος, του λόγου, της επικοινωνίας.

Αποτέλεσμα; Η έλλειψη ευθύνης, αυτοεκτίμησης, αυτοσεβασμού και κατάργηση της ανθρώπινης ετερότητας.

Μια ζωή προσμένοντας κοινωνικά, τι; Να απευθύνονται για εμάς, να αποφασίζουν για εμάς, να κρύβονται από εμάς. Εμείς; Ναι είναι δύσκολο να επαναπροσδιοριστεί κάποιος αλλά όχι ακατόρθωτο. Δίνεται μια ευκαιρία για ξεσκέπασμα της ανθρώπινης υποτέλειας. Δεν προσπαθείς να σώσεις τον κόσμο. Ο κόσμος σώζεται μόνος του. Όλοι έχουμε περάσει στάδια επαναστατημένης οργής χωρίς ουσία, ξεχνώντας την σημασία της παρεξηγημένης αυτής λέξης.

Να ξανασταθούμε στα πόδια μας, με όλες μας τις δυνάμεις, να πλησιάσουμε ήρεμα τον διπλανό μας, να εμπιστευτούμε, να συζητήσουμε, να προβληματιστούμε, να πάρουμε θέση, να αγαπήσουμε, να ερωτευτούμε, να μην φοβηθούμε να αποφύγουμε εγωισμούς και συγκρούσεις αλλά και να συγκρουστούμε, γιατί είμαστε κοινωνικά όντα. 

Και σαν κοινωνικά όντα είναι παραφύση να μην αποφασίζουμε όλοι μαζί για το καλό μας και το καλό της πόλης μας. Αυτό θα μπορούσε να μοιάζει παράδοξο σε όποιον πιστεύει, ότι η κοινή μας αντίληψη δεν είναι παράδοξη.

Παπαμελετίου Βασίλης