Η Ελευσίνα είναι μία από τις πόλεις του λεκανοπεδίου της Αττικής με την μικρότερη κάλυψη σε πράσινο.
Αυτό το λιγοστό πράσινο στο συντριπτικό του ποσοστό το οφείλουμε στην γενναία δεντροφύτευση που έγινε επί δημαρχιακής θητείας του Μιχάλη Λεβέντη. Ήταν η περίοδος που είχε δημιουργηθεί και δημοτικό φυτώριο στα “αντλιοστάσια”, σε μια έκταση δεκάδων στρεμμάτων στα όρια Μαγούλας –Ελευσίνας, που σήμερα παραμένει έρημη και εγκαταλελειμμένη, μαζί με το κουφάρι κολυμβητηρίου - απομεινάρι της θητείας Γεωργόπουλου.
Έκτοτε μόνο απαξίωση με αποκορύφωμα τη θητεία Τσουκαλά. Για τον κ. Τσουκαλά το πράσινο είναι άλλη μια κερδοφόρα δουλειά για τους δημοτικούς μας εργολάβους (τους ίδιους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από κάθε ανάθεση του δήμου) και τίποτα παραπάνω. Να θυμίσουμε μόνο τις 50.000 ευρώ που δόθηκαν σε δύο δόσεις για τον εμβολιασμό των νεραντζιών της πόλης μας σε λεμονιές!!!!!!
Σήμερα δεκάδες πεύκα πετσοκόβονται στον κυρίως κορμό τους από αδαείς εργολάβους πρασίνου του δήμου. Το αποτέλεσμα θα είναι σε πολύ λίγο χρόνο πεύκα 40 χρόνων να ξεραθούν και στο τέλος να κοπούν από την ρίζα. Τα πεύκα όμως, αν κοπούν στον κυρίως κορμό τους σταματά η ανάπτυξη τους και ξεραίνονται, είναι σαν να τα πνίγεις. Δυστυχώς ένας ανύπαρκτος δήμαρχος και μια ανίκανη Δημοτική Αρχή πριν πέσουν στην παντοτινή λήθη, θα έχουν προκαλέσει άλλη μια πληγή στην πολύπαθη πόλη μας.
Η οδός Πίνδου η ωραιότερη οδός της πόλης μας σε λίγο καιρό δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτό που είναι σήμερα.
Η Ελευσίνα που δικαιούμαστε δεν είναι αυτή που κάποιοι νομίζουν.
Πού είναι το πράσινο που θα’πρεπε να περιβάλλει την πόλη, οι ζώνες περιβαλλοντικής προστασίας που επιβάλλεται να υπάρχουν ανάμεσα στις μεγάλες ρυπογόνες δραστηριότητες Χαλυβουργικής και ΕΛΠΕ;
Τι έκανε η Δημοτική Αρχή για να διασώσει το ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟ πράσινο στο Καλυμπάκι, δυτικά του Σαρανταποτάμου; Τίποτα. Αν δεν υπήρχε η παρέμβαση κινημάτων πολιτών και αυτό, το ήδη υφιστάμενο και περιβαλλοντικά σημαντικό πράσινο, θα είχε μετατραπεί σε αποθήκες χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων.
Τι έκανε η Δημοτική Αρχή για τη απόκτηση του οικοπέδου των 150 στρεμμάτων της ΠΥΡΚΑΛ, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για περαιτέρω δεντροφύτευση / πρόσθετη περιβαλλοντική θωράκιση; Τίποτα.
Τι έκανε η δημοτική αρχή για την ανάπλαση του χώρου που αποκαλείται «λατομεία ΤΙΤΑΝ»; Τίποτα.
Ο χώρος του παλαιού γηπέδου του Πανελευσινιακού χάθηκε χωρίς να υπάρξει υποψία ενδιαφέροντος για την διάσωση της μνήμης των πολιτών.
Με τον ίδιο τρόπο χάθηκε και ο χώρος – έτοιμο πάρκο επί της ουσίας, της πρώην βιομηχανίας ΙΡΙΣ, όπου παρά τις αντιδράσεις των πολιτών, χτίστηκαν παράνομα εργατικές κατοικίες, και μέχρι σήμερα, 10 χρόνια μετά, ούτε φύτευση νέων δέντρων έχει γίνει, ούτε οι δικαιούχοι των κατοικιών έχουν μπεί στα σπίτια τους.
Πού είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση περιαστικού πρασίνου; Πουθενά. Κι αυτό γιατί κανένας χώρος όλα αυτά τα χρόνια δεν αποκτήθηκε, που θα μπορούσε υποδεχθεί την αντικατάσταση της φύτευσης που χάθηκε. Καμία ανάπλαση πεζοδρομίου δεν έγινε με σκοπό και τη φύτευση και την απρόσκοπτη μετακίνηση πεζών.
Ως πότε λοιπόν, θα αρκούμαστε στις ετήσιες φιέστες όπου οι δήμαρχος θα δείχνει το ενδιαφέρον του για το πράσινο, φωτογραφιζόμενος για τις ανάγκες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπροστά σε κάποια αφιλόξενη λακκούβα υποδοχής αναιμικών φυτών, που αγοράζονται και φυτεύονται στην αρχή του καλοκαιριού, σε μη ενδεδειγμένη δηλ. περίοδο και συνήθως μετά εγκαταλείπονται και ξεραίνονται;
Το πράσινο για την Ελευσίνα δεν έχει διακοσμητικό ρόλο. Το πράσινο για την Ελευσίνα είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη. Έχουμε ανάγκη από έργα πρασίνου αποδοτικά, κατάλληλα επιλεγμένα, εκεί που πάσχει η πόλη και όχι εκεί που αποφασίζουν τα ιδιωτικά συμφέροντα, με τους πολίτες συμμέτοχους.
Με άλλα λόγια απαιτείται μελέτη και σχεδιασμός πρασίνου της πόλης τόσο στο επίπεδο της επιλογής των δέντρων, όσο και της καταγραφής των αναγκών για την απορρόφηση της ρύπανσης, λαμβάνοντας υπ όψη και την κλιματική αλλαγή και την ύπαρξη μικροκλίματος στις γειτονιές.
Δήμος χωρίς δημότες δεν νοείται. Χωρίς τη δική τους διαρκή παρουσία η πόλη μεταλλάσσεται από χώρος οικείος, σε κέντρο υποδοχής κατοίκων - ιδιωτών.
Αυτοδιοίκηση σημαίνει διάσωση της τοπικότητας, αναζωογόνηση των δικτυώσεων, το πρωταρχικό πλαίσιο όπου οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται, συγκροτούν την καθημερινότητά τους, αναλαμβάνουν ρόλο και ευθύνη.
Αυτό το πλαίσιο έχει ατονήσει, έχει θαμπώσει, έχει διαρραγεί, έχει καταλήξει μικρογραφία της κεντρικής σκηνής, με τους ίδιους πρωταγωνιστές και τις ίδιες μεθόδους.
Γι' αυτό πρέπει να ξαναφτιαχθεί! Η πόλη να λειτουργήσει εκ νέου, να κινηθεί, να ζωντανέψει. Ως τόπος με ταυτότητα, όπου ενεργούν πολίτες – δημότες, όχι χειροκροτητές.
