Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Ι∆ΡΥΤΙΚΗ ∆ΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ∆ΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ - ΜΑΓΟΥΛΑ : ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ

Ζούµε στην εποχή των µνηµονίων. Τα εργασιακά δικαιώµατα , οι µισθοί και οι συντάξεις, το περιβάλλον, πλήττονται καίρια. Η ανεργία και ειδικά η ανεργία των νέων τσακίζει την κοινωνία. Τίποτα δεν µένει όρθιο.
Οι πόλεις αλλάζουν βίαια φυσιογνωµία. Τα κλειστά καταστήµατα , οι έρηµοι δρόµοι , η επαιτεία και τα συσσίτια χαρακτηρίζουν όλες τις πόλεις της πατρίδας µας. Και την πόλη µας Η φασιστική ιδεολογία και συµπεριφορά βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθούν και γίνονται καρκίνωµα για την κοινωνία.
Σφοδρή επίθεση δέχεται η Εκπαίδευση, η Υγεία και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπου µειώνονται δραµατικά οι πόροι της, σοβαρές υπηρεσίες της ιδιωτικοποιούνται ή καταργούνται µέσω της ένταξής τους στην κινητικότητα και απολύονται οι εργαζόµενοι.
Το µεταπολιτευτικό µοντέλο των πόλεων έφτασε στο τέλος του.
Η πόλη δεν µπορεί πλέον να συνεχίσει µε ηµίµετρα και µπαλώµατα. Μια άλλη πόλη πρέπει να οραµατιστούµε, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του 21ου αιώνα. Οραµατιζόµαστε µια πόλη που ο πολίτης θα συµµετέχει ενεργά στα κοινά, γιατί µόνον έτσι αλλάζει η έκβαση των «µικρών» αλλά και «µεγάλων» αγώνων, µε µορφές και τρόπους συµµετοχής για όλους, τόσο στα θεσµικά όργανα του ∆ήµου, όσο και έξω από αυτά.

Η Ελευσίνα, η Μαγούλα και το Θριάσιο γενικά φέρνουν βαριά τα τραύµατα απ’ την άναρχη και ασύδοτη βιοµηχανική ανάπτυξη. Εξακολουθεί το περιβάλλον να υποβαθµίζεται από πολλαπλές ανεξέλεγκτες δραστηριότητες (βιοµηχανία, αποθηκεύσεις µεταφορές, θαλάσσιες δραστηριότητες, ΧΥΤΑ χωµατερές και άλλες).
Μια ολοκληρωµένη περιβαλλοντική πολιτική είναι αναγκαία για το Θριάσιο και τη ∆υτική Αττική. Θέλουµε ένα ∆ήµο στήριγµα και αρωγό των κινηµάτων.
Ένα ∆ήµο µε δοµές και δράσεις κοινωνικής Αλληλεγγύης. Ένα ∆ήµο που θα πρωτοστατεί για λύση στα προβλήµατα των ανέργων, των αστέγων, των ευπαθών οµάδων. Ένα ∆ήµο µέσα στην κοινωνία, ανοιχτό στην κοινωνία. Η Ελευσίνα του 21ου αιώνα, στην νέα της µορφή µαζί µε την Μαγούλα, θα πρέπει να διεκδικήσει και να αναδείξει τη δύναµη και την οµορφιά, που τόσα χρόνια βίαια αποσπάστηκαν από τις πόλεις µας : τη θάλασσα της Ελευσίνας, την εξοχή της Μαγούλας, τη µετακίνηση µε ποδήλατο. ∆εσµευόµαστε να αγωνιστούµε για να φύγει ό,τι εµποδίζει την έξοδο της πόλης στη θάλασσα, για τη διατήρηση του γεωργικού και εξοχικού περιβάλλοντος της, στο βορρά της, στη Μαγούλα.
Η παραλιακή οδός µπορεί και πρέπει, αλλάζοντας χαρακτήρα, να είναι η ζωή και το σηµείο αναφοράς της πόλης. Η ανάπτυξη «τύπου Ελευσίνας» µε τη βαριά βιοµηχανία, τις µεταφορές και την καταστροφή κάθε άλλης µορφής παραγωγής έχει τελειώσει. Ο τουρισµός (αρχαιολογικός χώρος, βιοµηχανική κληρονοµιά, θάλασσα κλπ), η πρωτογενής παραγωγή και άλλοι τοµείς ανάπτυξης, µε γνώµονα τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη είναι το µέλλον.
Η ιστορία και ο πολιτισµός θα είναι δεσµευτικά σηµεία αναφοράς σ’ αυτό το µέλλον.
Η σηµερινή κατάσταση επιβάλλει να αγωνιστούµε για θεσµικές και οικονοµικές µεταρρυθµίσεις που θα ενισχύουν την αυτοδιοίκηση µε γενναία ανακατανοµή εξουσιών και πόρων.
Ταυτόχρονα όµως, ακόµη και σε αυτήν την κατάσταση αποδυνάµωσης της αυτοδιοίκησης και στέρησης από αυτήν αναγκαίων πόρων, πιστεύουµε ότι µπορούµε να επιδιώξουµε λύσεις, να εµποδίσουµε την περαιτέρω υποβάθµιση του ∆ήµου µας και να σχεδιάσουµε µέσα από διαδικασίες ευρύτατης κοινωνικής συναίνεσης το συνολικό πολεοδοµικό πρόγραµµα και τις κατευθυντήριες γραµµές ανάπτυξης του ∆ήµου µας, µε έµφαση:

- στην προστασία και διεύρυνση του πράσινου και των ελεύθερων χώρων,
- στη διευκόλυνση ήπιων μορφών κυκλοφορίας στην πόλη, με έμφαση στο
ποδήλατο
- στην ήπια δόμηση,
- στην απομάκρυνση ή/και ουσιαστικό έλεγχο ρυπογόνων βιομηχανικών
δραστηριοτήτων
με γνώμονα την οργανική, λειτουργική και πολεοδομική συνένωση και ανάπτυξη
Ελευσίνας - Μαγούλας.

Αναλάβαµε πρωτοβουλία για την ίδρυση νέας ∆ηµοτικής Κίνησης µε το βλέµµα στραµµένο στον 21ο αιώνα.
Οι λέξεις ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ - ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΘΑΛΑΣΣΑ - ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΒΕΛΤΙΩΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ - ∆ΙΑΤΗΡΗΣΗ ΓΕΩΡΓΙΚΗΣ ΓΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - ΠΟ∆ΗΛΑΤΟ σχηµατίζουν τους βασικούς άξονες της πολιτικής µας.

Στη νέα δηµοτική κίνηση ευελπιστούµε να συναντηθούµε µε πολίτες µε παρελθόν, παρόν και κυρίως µέλλον στη διεκδίκηση µιας άλλης πόλης και µιας άλλης κοινωνίας, που δεν θα ανέχεται την υποβάθµιση, τον κοινωνικό αποκλεισµό, το ρατσισµό και το φασισµό, που τελευταία σήκωσε επικίνδυνα κεφάλι.
Η κίνησή µας είναι ανοιχτή σε περαιτέρω διεύρυνση και µε άλλους φορείς, ανεξάρτητους πολίτες αλλά και συλλογικότητες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της πόλης µας, αποφασισµένους να αγωνιστούν για τα ΚΟΙΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, χωρίς να βαρύνονται µε ρουσφετολογικές, καιροσκοπικές ή και ιδιοτελείς πρακτικές, την κακοδιαχείριση των κοινών και ανεπίτρεπτων συµβιβασµών µε οικονοµικά συµφέροντα, χαρακτηριστικά, σε µεγάλο βαθµό, της σηµερινής ∆ηµοτικής Αρχής.

Φιλοδοξία µας είναι η δηµιουργία σταθερών δεσµών µε την κοινωνία του ∆ήµου µας που αναζητά µια προοδευτική, οικολογική, ριζοσπαστική και µαχητική οπτική απαλλαγµένη από τον παραγοντισµό, τις πελατειακές σχέσεις, τις πολιτικές αναπηρίες και τους µικροηγεµονισµούς. Καλούµε όλους τους συµπολίτες/συµπολίτισσες, κάθε ενεργό πολίτη, να πάρει µέρος στην κίνησή µας, για να συνδιαµορφώσουµε ένα κοινό πρόγραµµα δράσης και να χαράξουµε µια κοινή πορεία …προς ένα ∆ΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ∆ΗΜΟ, ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΠΝΟΗΣ.
Ελευσίνα 30 Σεπτεµβρίου 2013

1 σχόλιο:

  1. Να φύγει να πάει αλλού

    Να πάει να δουλέψει…

    Παρίσι. Γερμανική Κατοχή στούντιο Πάμπλο Πικάσο:

    Ένας Γερμανός αξιωματικός βλέπει το ζωγράφο

    μπροστά στην Γκουέρνικα και τον Ρωτάει:

    -Εσείς το κάνατε αυτό;

    Και ο Πικάσο του απαντάει

    - Όχι εσείς!

    Πριν κάμποσα χρόνια στο χωρίο μου υπήρχαν δυο τρία καφενεία και δύο ζαχαροπλαστεία.

    Τις Κυριακές μετά την εκκλησία γέμιζαν κόσμο. Τα καφενεία από τους άντρες να παίξουν πρέφα. Οι γυναίκες, οι μανάδες μας, γύριζαν στο σπίτι να ετοιμάσουν το κυριακάτικο τραπέζι. Τότε όλοι είχαν κάτι να φάνε.

    Εμείς τα πιτσιρίκια κατακλύζαμε τα ζαχαροπλαστεία για να καταναλώσουμε το βδομαδιάτικο χαρτζιλίκι, που μας είχε δώσει ο παππούς μας, σε πάστες και παγωτά. Τότε όλοι είχαν έναν παππού που είχε σύνταξη και μας έδινε κάτι.

    Τώρα τα κλασσικά καφεινεία δεν υπάρχουν. Έχουν γίνει καφετέριες.

    Κάθε πρωί κατεβαίνω από τα περίχωρα… του χωριού και περνώντας έξω από το νεκροταφείο, χωρίς να κοιτάξω μέσα για α μη δω τους τάφους των γονιών μου «ξεσκέπαστους» από τα υπέροχα αιωνόβια κυπαρίσσια που έκοψε ο παπάς γιατί δρόσιζαν τους πεθαμένους, και φθάνω στην ΟΠΕΡΑ. Έτσι τα κάνω τα πράγματα. Ανάποδα τα σακιά στο μύλο. Αντί για το βράδυ στην Όπερα πάω το πρωί.

    Κάθομαι στο συγκεκριμένο τραπεζάκι, κοντά στο μπαρ για να διαβάσω την Εφημερίδα μου των Συντακτών που αγοράζω από τις 5 Νοεμβρίου που κυκλοφόρησε.

    Έχω μια φίλη τσιγγάνα την Ρήνη. Έρχεται και με βρίσκει κάθε μέρα, σε όποιο σημείο του χωριού και αν είμαι. Στο φούρνο, στο μπακάλικο, παντού. Για να τις δώσω λεφτά για να πάρει γάλα του παιδιού, που κρέμεται στην αγκαλιά της ξυπόλητο, με μεγάλα εκφραστικά μάτια.

    Όταν μπαίνει στην καφετέρια με το παιδί, όλα είναι υγρά, μουλιασμένα από τη βροχή. Ακόμα και τα χαμόγελα και τα μάτια είναι υγρά. Και τα δικά μου μάτια.

    Ρήνη, η γραφική φιγούρα του χωριού. Είναι ευγενική, όχι μόνο μαζί μου. Μου διηγείται απίθανες, ωραίες ιστορίες που πλάθει μόνη της και τις πιστεύει ακράδαντα γιατί όχι.

    Ωραίος χαριτωμένος άνθρωπος που ζει στον κόσμο της με τόλμη και συνέπεια. Δεν είναι τύπος αντιπροσωπευτικός, ποιος άλλωστε μπορεί α αντιπροσωπεύσει τους άλλους.

    Η Ρήνη είναι γνήσιος άνθρωπος που μπορεί να ονειρεύεται ακόμα και να έχει ψευδαισθήσεις.

    Την αγαπώ και την θαυμάζω.

    Στην καφετέρια δεν την αφήνουν εύκολα να μπει. Όμως αυτή φτάνει να με δει να κάθομαι στο βάθος και δεν την σταματάει τίποτα. Πλησιάζει με ρωτάει τι κάνω και δεν μου ζητάει τίποτα… Της δίνω από μόνος μου.

    Προχθές μπαίνοντας έπεσε πάνω στον Τάκη που σερβίρει τους καφέδες. Ο Τάκης για να με προστατέψει την αποπαίρνει.

    -Φύγε, της λέει, να πας αλλού.

    - Αστηνε, του λέω, είναι φίλη μου.

    -Άμα είναι φίλη σου, μου λέει, να της πεις να πάει να δουλέψει.

    Ωραία ιδέα! Και ποιος την παίρνει Τάκη; Ποιος έχει δουλειά σήμερα να δώσει σε μια γύφτισσα;

    Οι παλαιοί λέγανε, του διακονιάρη τσουρούλι δώστου μη του δείχνεις το δρόμο.

    Της δίνω κάθε μέρα ένα «τσουρούλι». Το δρόμο α τον βρει μόνης της..

    Ποιος φταιει που ζητιανεύει;

    Εσύ!...

    Διονύσης Καλάκος

    Πρώην Πρόεδρος Συλλόγου Ιατρικών Επισκεπτών Ελλάδας,

    Βιβλιοπώλης-Εκδότης

    ΑπάντησηΔιαγραφή